Stanisław Niedźwiecki urodził się 23 maja 1890 roku w Szajkunach, miejscu na pograniczu dzisiejszej Białorusi i Litwy, które wówczas było częścią imperium rosyjskiego. W latach przed I wojną światową studiował antropologię i etnografię na Uniwersytecie w Petersburgu, natomiast po rewolucji komunistycznej 1917 roku znalazł się na Zakaukaziu. W tym czasie zaczął się również zajmować fotografią, co ostatecznie stało się jego profesją, kiedy od około 1921 do 1935 roku przebywał w Persji i tam znalazł zatrudnienie jako fotograf przy angielskich i amerykańskich ekspedycjach archeologicznych. Utrzymywał wówczas korespondencyjny kontakt z polskimi pismami fotograficznymi (Miesięcznik Fotograficzny, Fotograf Polski), do których wysyłał fotografie i teksty dotyczące techniki oraz estetyki fotografii. Na początku 1936 roku wrócił w rodzinne strony, znajdujące się już wtedy w granicach niepodległej Polski, fotografując po drodze na terenie Bliskiego Wschodu, Grecji i Turcji. W kraju włączył się do ruchu „fotografii ojczystej”, który zainicjował mieszkający w Wilnie Jan Bułhak. Konsekwencje II wojny światowej sprawiły, że jego kolejnym miejscem zamieszkania od 1945 roku stała się Jelenia Góra. Przez 10 lat prowadził tam pracownię fotografii krajoznawczo-artystycznej w Młodzieżowym Domu Kultury, a niezależnie od tego do końca życia podróżował z aparatem fotograficznym, często na rowerze, zarówno po okolicznych terenach Sudetów, jak i po całej Polsce. Był popularną postacią w środowisku jeleniogórskiem, a także cieszył się wysokim prestiżem w kręgach polskiego ruchu fotoamatorskiego i PTTK. Miał w okresie powojennym 25 indywidualnych wystaw fotografii krajoznawczej. Ostatnia z nich: „Egzotyka i romantyzm w fotografii”, obejmująca fotografie z Persji i Polski, odbyła się w 1973 roku. Stanisław Niedźwiecki zmarł w Jeleniej Górze w trzy lata później.