Kalotypia

Kalotypia to jeden z wielu procesów fotograficznych z rodziny żelazo-srebrowej, obok wielu innych, w tym brązu vandyke’a i argyrotypu. Istnieją pewne podobieństwa między tymi procesami, ale w kalotypii związkiem światłoczułym jest szczawian żelazowy (III); w vandyke’u i argyrotypie jest to cytrynian żelazowo-amonowy (III). Szczawian żelazowy jest lepszy pod kilkoma istotnymi względami: pozwala na uzyskanie ciemniejszych cieni, tj. większego Dmax, oraz zapewnia rozległą kontrolę kontrastu. Różnica w Dmax między tymi procesami nie jest duża, ale dobrze wykonane odbitki porównawcze zestawione obok siebie zazwyczaj pokazują większe bogactwo cieni w kalotypii niż w vandyke’u lub argyrotypie. Jednak największą zaletą kalotypii w porównaniu z procesami opartymi na cytrynianie żelazowo-amonowym jest większa kontrola kontrastu, co umożliwia drukowanie negatywów z szerszym zakresem gęstości niż w przypadku vandyke’a lub argyrotypu.

Podstawową teorię druku kallitypowego można znaleźć w artykule Sir Johna Herschela z 1842 roku pt. „O działaniu promieni widma słonecznego na barwy roślinne i o kilku nowych procesach fotograficznych”. Jednak dopiero w 1889 roku W. W. J. Nicol opatentował pierwszy proces żelazowo-srebrowy i jest powszechnie uważany za wynalazcę kallitypii. W pierwotnym patencie Nicola odbitka była wywoływana w kąpieli azotanu srebra. Na początku lat 90. XIX wieku opatentował kilka poprawek, a w jednej z nich zalecał stosowanie azotanu srebra w sensybilizatorze, a nie w wywoływaczu.